Uwierzę

Daj mi
Światła niebieskiego
Przetykanego girlandami
Mojego własnego ja

Na papierowym talerzyku
Trochę czerni
Tej pospolitej czerni
Ze splecionych
Niczym nici tkaniny
Obumierających tkanek

Kilka słów wypowiedzianych
Za zamkniętymi ustami
W cieple języka
Schowanych wśród migdałków
Z wszystkiego nic
I wszystko z niczego.
W tym momencie 
Uwierzę.

Medium

Gdzieś tam
Musi padać deszcz
U mnie jest tylko szaro

Gdzieś tam
Świeci jasne słońce
U mnie jest tylko szaro

Gdzieś ktoś
Czuje wielką radość
Ja czuję tylko pustkę


Gdzieś ktoś 
Płacze cicho w kącie
Ja czuję tylko pustkę

Stoję pośrodku


To nie jest takie złe

***

Chciała uciec, lecz nie mogła

Nie chciała, a coś ją wprzód pchało

Za słowem "tak" kroczyła cisza.
Mówiła "nie" i coś się działo.

Krzyczała "stój!" byś poszedł dalej

A szepcąc "wróć" myślała - odejdź.

Szlochów radości nikt zliczyć nie zdoła

Złym był jej prawy, kamratem złodziej.

Prawdą wciąż kłamstwo było

A mówiąc prawdę kłamała.

I chociaż twierdziła "nie kocham"

To tak naprawdę kochała.

Lis

Walczyłam na spojrzenia

Z rozjechanych lisem.

Przegrałam.

On nawet nie mrugnął.

Wlepił we mnie

Puste ślepia.

Nie odpuszczał

Nawet, gdy się poddałam.

Mruczał cicho,

Charczał echem

Straconego życia.

Ze śladem opon na grzbiecie

Podpełznął bliżej

Skradając się na płaskich łapach.

Stąpał ostrożnie.

Tym razem

Uważał na samochody.

Tam, gdzieś, tutaj.

Ona tam była.

Stała z rozpostartymi

Szponami kłamstw

W źrenicach.

Smakowała koniuszkiem

Różowego języka

Mleczną mgłę obłudy

Osiadającą na skroniach.

Czołgający przysiadł na chmurze.

Koń w galopie biegł wstecz.

Palec Boski zawrócił do góry.

Cisza.

Pulsuje, krzyczy, gra

Na bębnie z koźlej skóry.

Prawie widać jej rogi

Kozła ofiarnego.

Cisza.

Stworzone niszczeje,

Zniszczone umiera

Martwe się rodzi.

Koło.

Koniec

Początek

Obłęd.

Nawet sny nie są już bezpieczne.

Czwartkowy wieczór.

Długopis gotowy

Już czeka w dłoni.

Nagrzany

Niebieski

Nerwowy.

Kartka rozpostarta

Leży na stole.

Biała

Brzemienna

Bez skazy.

Wena się spóźnia

Nie puka do głowy.

Pustka

Cisza

Bezdźwięk.

Wenę zabił azotan srebra.

Zimno.

Czemu Cię tu nie ma?

Znowu mi zimno.

Smutek dobija się do drzwi czaszki

Waląc kłykciami w potylicę.

Wpuścić go?

Wyjdzie przez oczodoły,

Spłynie wartką strużką

Po policzku.

Nie wpuszczać?

I tak go czuję.

Gdzieś na skraju

Czepia się moich myśli.

Nieproszony gość.

Czemu Cię tu nie ma?

Marznę okropnie.

Ty jesteś ciepłem i bezpieczeństwem.

Rozpal ten ogień

Raz jeszcze.

Nie pozwól mu zgasnąć.

Zostaw mi trochę,

Żeby coś mnie grzało

W te chłodne noce.