Lis

Walczyłam na spojrzenia

Z rozjechanych lisem.

Przegrałam.

On nawet nie mrugnął.

Wlepił we mnie

Puste ślepia.

Nie odpuszczał

Nawet, gdy się poddałam.

Mruczał cicho,

Charczał echem

Straconego życia.

Ze śladem opon na grzbiecie

Podpełznął bliżej

Skradając się na płaskich łapach.

Stąpał ostrożnie.

Tym razem

Uważał na samochody.

Tam, gdzieś, tutaj.

Ona tam była.

Stała z rozpostartymi

Szponami kłamstw

W źrenicach.

Smakowała koniuszkiem

Różowego języka

Mleczną mgłę obłudy

Osiadającą na skroniach.

Czołgający przysiadł na chmurze.

Koń w galopie biegł wstecz.

Palec Boski zawrócił do góry.

Cisza.

Pulsuje, krzyczy, gra

Na bębnie z koźlej skóry.

Prawie widać jej rogi

Kozła ofiarnego.

Cisza.

Stworzone niszczeje,

Zniszczone umiera

Martwe się rodzi.

Koło.

Koniec

Początek

Obłęd.

Nawet sny nie są już bezpieczne.

Czwartkowy wieczór.

Długopis gotowy

Już czeka w dłoni.

Nagrzany

Niebieski

Nerwowy.

Kartka rozpostarta

Leży na stole.

Biała

Brzemienna

Bez skazy.

Wena się spóźnia

Nie puka do głowy.

Pustka

Cisza

Bezdźwięk.

Wenę zabił azotan srebra.

Zimno.

Czemu Cię tu nie ma?

Znowu mi zimno.

Smutek dobija się do drzwi czaszki

Waląc kłykciami w potylicę.

Wpuścić go?

Wyjdzie przez oczodoły,

Spłynie wartką strużką

Po policzku.

Nie wpuszczać?

I tak go czuję.

Gdzieś na skraju

Czepia się moich myśli.

Nieproszony gość.

Czemu Cię tu nie ma?

Marznę okropnie.

Ty jesteś ciepłem i bezpieczeństwem.

Rozpal ten ogień

Raz jeszcze.

Nie pozwól mu zgasnąć.

Zostaw mi trochę,

Żeby coś mnie grzało

W te chłodne noce.